Në një qytet të vogël, jetonte një grua e quajtur Maria. Ajo kishte rritur dy djem të rinj, duke sakrifikuar çdo gjë për ta, duke u kujdesur për ta, duke i mësuar vlerat e jetës dhe duke i dashur pa kushte. Shpirti i saj ishte gjithmonë i ndriçuar nga dëshira për t'u bërë mbështetje për ata, qoftë në momentet e gëzimit apo në ato të vështira.
Por, me kalimin e viteve, djemtë e saj u rritën dhe nisën të krijonin jetët e tyre. Ata shpesh kalonin më shumë kohë jashtë, larg saj, duke harruar sakrificat që ajo kishte bërë për ta. Maria e vërejti se çdo ditë po ndjehej më e vetmuar. Telefonatat e rralla, vizitat e pakta, dhe mungesa e vëmendjes ishin shenja të qarta që djemtë po e harronin.
Një ditë, pas shumë vitesh, djemtë u kthyen për të vizituar nënën e tyre. Ata i kishin sjellë disa dhurata, por asnjë fjalë ngushëlluese për ndjenjat e saj. Ajo i priti me buzëqeshje, por thellë në zemrën e saj ndjeu dhimbjen e thellë të braktisjes.
Maria nuk e shfaqi dhimbjen, por kur djemtë dolën për të shkuar, ajo qëndroi në derën e shtëpisë dhe i shikoi të largoheshin pa kthyer kokën. E ndjeu se për shumë vite ishte munduar ta mbante familjen e saj të bashkuar, por tashmë ishte vetëm. Sidoqoftë, dashuria e saj për ata ishte e pakushtëzuar, dhe ajo e pranoi me dhimbje se një nënë, megjithëse mund të jetë braktisur, dashuria e saj për fëmijët nuk do të largohej kurrë.
Ndërsa kaluan vitet, ajo mbeti e vetme në shtëpinë e saj, duke ruajtur kujtimet e atyre që dikur ishin pjesë e jetës së saj. Ndonëse djemtë kishin ndarë jetët e tyre, ajo e dinte që për çdo nënë, dashuria dhe kujtimet do të ishin gjithmonë të pranishme, përkundër çdo largimi!